(Hikayeleriyle fark yaratan herkes için?)
Yine acımasızca kalbimi dövüyor dalgalar.
Yine ayırt edemiyorum içimde hıçkıran sesi.
Hangisi tuzlu sular basar yaralı yüreğime,
Hangisi, kalbimin benim için çalan bestesi?
Martı çığlıklarına karışıyor bütün nefesim
Alabora olmuş hayatlar sürükleniyor sahile
Hüzzam bir ağıt senfonisi gibi çakıl taşları
Bir türlü bitmiyor mutluluk vaat eden resim.
Umutlar, çarmıha gerilir gecenin kollarında
Bir şafak türküsü çalınır ölen her umut için.
Kum taneciklerinde saklanırken yarım öyküler
Herkes kendi hikâyesini yazar hayat yollarında.
Bazen bir uçurtmanın kanadında yükselen çocuk,
Bazen bir forsanın gözlerinde silikleşen hayat,
Kalp atışlarında berraklaşan coşkun bir nehir,
Aşk kadehinden şifa niyetine içilen zehir?
Bazen bir mevsimdir bütün hikâyeler bazen beş.
Gözlerdeki yakamozlardan alır rengini çiçekler.
Dostların vefasızlığıdır içimize işleyen soğuk,
Ve dostların selamıdır gönlümüzü ısıtan Güneş.
Kimseler bilmez, kimsenin nasıl yazılır hikâyesi?
Belki çamur belki gözyaşı belki de kandır sermayesi?
