İçimden bir dağ parçası kopar
Avuçlarımdan bir gül solunca
Okyanusta bütün gemilerim batar
Avuçlarımdan bir gül solunca
Gökyüzümü terk eder kelebekler
Koku vermez türlü çiçekler
Gözlerim baharı beyhude bekler
Avuçlarımdan bir gül solunca
Üstüme çöker koskoca şehir
Aldığım, nefes değil sanki zehir
Ruhum karanlık sokaklarda esir
Avuçlarımdan bir gül solunca
Kağıtlara kan damlar kalemimden
Şiir yerine kahır süzülür elemimden
Yeniden vurulurum can evimden
Avuçlarımdan bir gül solunca
Yıldız dökülür ömrümün kıyısından
Çaresiz gözlerle bakarım arkasından
Fırtınalar geçer ruhumun ortasından
Avuçlarımdan bir gül solunca
Bir mızrak saplanır düşlerime
Birden veda ederim gülüşlerime
Acıyı katık yaparım öpüşlerime
Avuçlarımdan bir gül solunca
Anlamını yitirir yaşamak
Sessizliğe gömülür çağıldayan ırmak
Fark eder mi gitmek ya da kalmak?
Avuçlarımdan bir gül solunca
Mavisini kaybeder gökyüzü
Susar şairler, biter aşk sözü
Kimse söndüremez sinemdeki közü
Avuçlarımdan bir gül solunca
