BİZİM KIYMETLİLERİMİZ

Yaşlılar, yaşadığı diyarların tarih hazinesi ve kültür mirasçısıdırlar. Aynı zamanda yaşantı yoluyla kazanılmış tecrübelere sahiptirler. Bu nedenle varlıklarından son nefeslerine kadar istifade etmemiz, zamanımız ve geleceğimiz için önemlidir.   
Memleketin birinde padişah bir emir verir. Tüm diyardaki 50 yaş üstündekiler toplanacak ve infaz edilecektir. Gençlerden biri, babasını samanlıkların altına özel yaptırdıkları sığınağa saklar. Diyardaki tüm 50 Yaş üstündekiler toplatılır ve infaz edilir. Padişah uyanıktır. Bakar ki bir direniş olmamıştır, hatta babalarını kendi elleriyle teslim edenler bile olmuştur. 
Aradan bir süre geçtikten sonra, padişah "kırk ile elli yaş arasındakileri deniz kenarına toplayın" der, toplarlar. Padişah; "size üç gün süre. Üç gün sonra geleceğim bana kumdan tespih yapacaksınız eğer beceremezseniz hepinizin başı kesilecek" der.
Bir gün geçer kumdan tespih yapmak ne mümkün. İkinci gün geçer hiç bir şey yapılamaz. Üçüncü günün akşamı babasını sakladığını bile ölüm korkusundan unutan genç adam, koşar babasının yanına durumu anlatır. Baba oğlunu dinler ve mevcut durumdan çıkış yolunu söyler.
Süre bitmiştir. Deniz kenarına toplanırlar Ortada tespihten eser yoktur. Cellâtlar hazırdır. Ahali korku içinde kimisi eşinin, kimisi babasının, kimisi abisinin, kimisi en yakınının infaz kaygısı içinde... 
Padişah Alana infaz emri için gelir. "Verilen süre doldu görevi yerine getiremediniz" der ve tam cellâtlara infaza başlayın diyecekken;
Babasını gizleyen adam, padişaha tüm ahalinin duyacağı ses tonuyla seslenir; 
"Padişahım biz bu görevi yerine getirirdik, lâkin bir sorun niye getirmedik" der. Padişah; olmayacak bir şeyin cevabı da olamayacağını bildiği için, alaycı bir edayla "söyleyin bakalım neden yerine getiremediniz" der. 
Genç adam cevap verir. "Hünkârım biz çok düşündük kumdan tespih taneleri yapmak zor değil. Lakin bunun İmamesi nasıl olacak? Padişahımız ya beğenmezse. Siz bu konuda tüm diyarın en iyisisiniz İmameyi siz varken bizim yapmamız ne haddimize. Siz İmameyi yapın biz de taşları etrafına hemen diziverelim" der. 
Padişah çok zor durumda kalmıştır. İnfaz emrini veremez mecburen "Tamam sizleri afettim" demek zorunda kalır. Döner kurmaylarına; "Ulan şerefsizler hani hepsini öldürmüştünüz bunların? Saklanan tecrübeli birini gözden kaçırmışsınız!" der.
Evet, üretilen bir virüs yaşamımızı ve dünyamızı alt üst eder iken diğer tarafta hedef aldığı kitle, yaşamımızın aslında en kıymetlilerimiz olan, hafızamız olan, bir sözleri ile bizi yaşatacak ya da kırk yıl ileri götürecek olan tecrübelilerimizi hedef almakta.  
Maalesef öyle bir psikolojik duruma geldik ki; neredeyse virüsün sebebi ilan edeceğiz onları. İşte bunu onlara yapmayalım, onları incitmeyelim. Onlar virüsün sebebi değil, bizim için varlıkları son derece önemli olan virüsün hedef aldığı kitle. 
Tıpkı Babasını gizleyen evlat gibi onlara çok kıymetli olduklarını, onlara çok ihtiyacımız olduğunu, onlarsız bu karanlık yoldan çıkamayacak olduğumuzu ve onları çok sevdiğimizi hissettirelim ve şunu unutmayalım; onları feda edersek sıra bize gelecek 
Biz hangi yaşta olursak olalım “kumdan tespih nasıl yapılır onu da bilmeyiz.”  Çok krizler yaşarız hayatımızda lakin babamız ve anamız hep bir yol bulur bizi çıkarır. Biz onları gözden çıkaran ne İngiliz ne de İtalyan'ız. Biz ataya her zaman ihtiyaç duyan ve değerini bilen yapıya sahibiz. Sıkı sıkı sarılın korkmayın onlar bizim olsa olsa panzehirimiz olur. Yeter ki biz onların virüsü olmayalım. Onlara evinde kal değil; bizimle kal deme zamanıdır. 
Evinde kal, sağlıcakla kal. Çünkü hayat eve sığar.