“BU ÇOCUK BÜYÜTME İŞİ ÇOK ABARTILIYOR!

    Bizi böyle mi büyüttüler sanki! Büyüdük işte eksik de değiliz çok şükür” diyenler size birkaç sözüm olacak izninizle.
    Çocuk büyütmek eskisi gibi değil, dikkat edilmesi gereken birçok risk faktörü, harcanması gereken çok çaba var. ”Büyür gider, biz nasıl büyüdük” diyorsanız sorun büyümekte değil. Büyümüş olabiliriz ama herkes kendisine dönüp eleştirel bakabilmeli bence.
    Bir kısmımız çocukluğumuzun travmalarını peşinde sürüklüyor hala. Kimimiz kendi kendini tedavi ediyor, kimimiz profesyonel yardım alıyor. Âmâ kimileri de var ki kaybolup gidiyor. Her akşam ana haber bültenlerinde travmatik bir çocukluğun eserlerini cinayet ,istismar, hırsızlık ve daha birçok farklı şekilde görüyoruz.
    Bilim hızla ilerliyor ,araştırmalar yapılıyor. Sağlıklı bir nesil için, mutlu, özgüvenli bir çocukluk için tutumlarımızın neler olması gerektiğine her yerden ulaşılabiliyor.
    Ebeveyinlik becerilerimizi geliştirirken temel amacımız da uzaya çıkacak çocuklar değil. Kendini gerçekleştirebilmiş, içsel huzurunu yakalayabilmiş, farklı fikirlere saygı çerçevesinde yaklaşmayı başarabilmiş çocuklar yetiştirebilmek.
    Bize böyle davrandılar da ne oldu, büyümedik mi sanki? Değil sorgulanması gereken. Asıl soru “Bana nasıl davranılsaydı daha mutlu bir çocukluk geçirirdim? “olmalı .Bence hepimiz kendimize bu soruyu sorarak cevaplarını sorgulayalım bir kere de.