Yalnızlık
Mutluluk nedir sizce?
Küçük bir çocuğun sevinçle yediği şeker mi?
Yoksa bir annenin askerden dönmüş oğlu mu?
Yahut benim gibiler için sadece yalnızlık mı?
Evet, ben çok yalnızım. Beni yalnızlaştıran insanlardır. Ben, insanların olmadığı, kendi yalnızlığımda kaybolacağım bir yer arıyorum. Böyle bir ortam benim için mutluluk kaynağıdır.
?Bu da iş mi? Bu nasıl anlayış?? demeyin. Herkes göründüğü gibi değildir. Atalarımız zaten bunun için söylemişler, ?Görünüşe aldanma? diye.
Hayat çok acı. Öyle zaman olur ki omzuna yaslanıp için için ağlayacağın bir dost, sımsıkı sarılacak bir kardeş ararsın. Ama çoğu kere aradığını
bulamazsın. O zaman benim gibi yapar, yastığa sarılarak ağlarsın. Çünkü etrafında seni anlayacak kimse yoktur. Olanların da umurunda değilsindir.
Anlayacağınız, hep sonradan belli olur bizim gibiler için hayat.
Bizim kaderimiz doğduğumuzda değil, yaşadığımızda belli olur. İşte bizim için mutluluk budur. Kendi yalnızlığında kavrulup gitmektir.
Biz böyle olsun istemezdik ama bazılarına yaşayamayacağı kadar değer verir kader.
Biz, eline kalem alıp mektup yazanlardan değil, mektup yaşayanlardanız. Yaşadıklarımızı herkese anlatamayız. Ancak kendimize yazdığımız mektuplara dökebiliriz. Öyle bir mektup ki, onun her satırında gözlerimizden bir damla yaş vardır.
İşte benim gibi olanlar, her eline kalem aldığında anlar yalnızlığını.
Üstat Peyami Safa´nın ?Yalnızız? romanı ile kast ettiği acaba bu mudur?
