Toplumda eserleriyle insanların gönlünde yer etmiş, farklı alanlarda büyük başarılar kazanmış adamlar vardır. Onlar saygı duyulacak kişilerdir. Zaman zaman hatalar yapsalar bile onlara olan saygımız kişiliklerinden ziyade sanatlarına karşı devam eder.
Büyük adamları ´büyük´ yapan çeşitli meziyetler vardır. Onlar olgundur, ağırdır; oturmasını, kalkmasını ve konuşmasını iyi bilirler. Onlar bütün hareketleriyle çevresindekilere örnek olurlar.
Biliriz ki büyük adamlar küçük işlerle uğraşmaz. Üzümün çöpü, armudun sapıyla uğraşıp bir bardak suda fırtına koparmak onlar için gözle görülmeyecek kadar önemsizdir. Hem toplum hem çevresindeki insanlar, onlardan büyük işler bekler. Büyük adamların küçük işlerle uğraşma gibi bir lüksleri de yoktur.
Ancak böyle üstatlarımız zaman zaman bizi hayrete düşürecek kadar basit işlerle uğraşır. Hadi biz onlara yakıştırmayız da onlar bu davranışlarını kendilerine nasıl yakıştırır bilemem. Hele hele alanında belli bir mertebeye gelmiş kişiler asla küçük işlere tenezzül etmemeli.
Böyle insanların kendilerine sormaları gereken ilk soru şudur: Amaç, üzüm yemek mi bağcıyı dövmek mi? Üzüm yemeyi bırakıp bağcıyı dövmekle uğraştıkları zaman onları büyük yapan ne kalır ki?
Acaba insanlar büyüdükçe gerçekten çocuklaşıyor mu?
Ya da büyük yazarların gerçekten küçük kaprisleri mi olur? Devlerin aşkı büyük olmalı değil mi? Devler küçük aşklarla uğraşmazlar. Kapris ve büyüklük aynı kefede duran iki meziyet olamaz. Başaklar büyüdükçe boyun bükmezler mi? Allah´ın yarattığı her şeyin bize anlatmak istediği bir şeyler mutlaka vardır. Yeter ki bakmasını bilelim.
Umarım böyle insanlar büyüklüklerine yakışır bir şekilde ´büyük´ olduklarını fark eder ve çocuklukları bize bırakırlar. Hani dert ettikleri şeyler gülesi olmayan insanları bile güldürür belki de. Evet bülbül feryat eder. Çünkü büyük derdi vardır. Öyle demiyor mu şair:
?Eşin var âşiyanın var, bahârın var ki beklerdin.
Kıyâmetler koparmak neydi ey bülbül, nedir derdin?
Büyük adamlar, küçük aşklar için feryat etmez.
Bugün, 24 Nisan 2024 Çarşamba
