Covid-19 (koronavirüs) ile en ön cephede savaşırken virüs sebebiyle vefat eden çok değerli bilim ve gönül adamı Prof.Dr. Cemil Taşçıoğlu'nu öğrencisi Dr. Bahar Eryaşar şöyle anlatıyor:
"Onu tanımamış herkese onu anlatasım var. Herkes bilsin istiyorum; canımızın neden bu kadar yandığını, nasıl bir değeri yitirdiğimizi…
Ben, öğrenciyken Cemil Hoca çakı gibi bir uzmandı. Dâhiliye rotasyonumda, o müthiş enerjisiyle odadan odaya uçarken ben de civciv gibi peşinden ayrılmazdım; ağzından çıkan her sözü öğreneyim, hastanın derdini bir dedektif gibi çözüşünün bir tek anını kaçırmayayım diye. Bilgisi öyle uçsuz bucaksızdı ki, anlatışı kocaman bir okyanusun küçücük bir çeşmeden akışına benzerdi. Coşkuyla, sevgiyle ve güler yüzle anlatırdı. O enerjisi, öğretme-paylaşma coşkusu, güler yüzü tanıdığım ilk günden son görüşüme kadar değişmedi. Kimsenin sözünü dinlemeyen yaşlı teyzelerin amcaların yatağına oturup sohbet ederek, ellerini öperek ikna ederdi. Vizitte bir koğuşa girdiğinde ona çevrilen gözlerde minneti ve umudu okurdunuz. Ekibinde profesöründen uzmanına, hemşiresinden asistanına, öğrencisinden temizlik işçisine herkesi ayırmadan bağrına basardı.
Yıllar geçti. Benden sonra da binlerce öğrencinin, binlerce hastanın hayatına dokundu. O tadına doyulmaz vizitlerden sonra gâh servisteki toplantılarda gah salı vakası toplantılarında huşu içinde o okyanusu büyülenerek dinlemeğe devam ettik. Sadece tıbbı değil, hayatı ve tevazuyu da öğretti.
Yanımızda değilken bile bizimleydi. Hiç unutamıyorum. Çok soğuk bir kış günü pazara gitmişiz. Üşüyorum, sıcak tutacak bir kabana ihtiyacım var. Gündüz okuyup gece çalışıyorum ama öğrencilik hâli işte; para ancak pazara yeter. Bir tezgâhta tam aradığım gibi bir şey buldum, lakin fiyatı cebimdeki paranın neredeyse iki katı, satıcının da o kadar indirim yapması imkânsız. İstemeye istemeye bıraktım. Sohbet ederken İTF’den olduğumu öğrenince adam “Cemil Taşçıoğlu'nu tanır mısın?” dedi. Şaşırarak “Evet, hocamdır ama siz nereden tanıyorsunuz?” dedim. “Hadi, al kabanı giy. Hocana da selamımı söyle. Haftaya çayımı içmeğe pazara bekliyorum kendisini.” dedi. O kabanla soğuk kış aylarını üşümeden geçirdim. Cemil Hocanın sayısız iyiliğinden kim bilir hangisi paranın kalan kısmını ödedi?
Durumunun ağırlaştığını biliyordum ama umut işte… Hem umudun ucunda Cemil Hoca var, kolay mı? Akşam hastane dönüşü evine gittiğimde babam haberleri izliyordu. Benim zihnim hocayla ve çıkarken hakkında konuştuklarımızla meşgul; dalgın, keyifsiz içeri girdim. Biraz sonra ekranda “Son dakika” notu çıkıp Zafer Arapkirli Hocamın adıyla cümlesine başladığında beni duyacakmış gibi haykırdım: “Sus! N'olursun söyleme!”
En son 10 yıl önce anneciğimi yitirdiğimde ağladım ben. 10 yıldır ilk defa ağlıyorum, gözyaşlarımı durduramadan. Canım çok yanıyor. Yıkılırsak öğrettiklerine nankörlük olur ama o anfilere onsuz ilk girişimiz nasıl olacak, bilmem. “Hipokrat’ın Çapa koridorlarında dolaşan ruhudur.” demişti biri onun için. Hep orada olacak.
“İyi ki vardın.” diyemiyorum; sesi, öğrettikleri, sıcacık gülümseyişi hep bizimle olacağı için. Son söz yine hocamın sözleri olsun:
Bu hayatı bir kez yaşayacaksınız. Öyle büyük hayaller kurun ki, gerçekleştirmek için bütün gücünüzü verin. Öyle âşık olun ki, bütün dünyayı karşınıza alabilin. Öyle arkadaşlıklar edinin ki gerçek ve samimi olsun."
Allah rahmet eylesin, mekanını cennet eylesin.
Bugün, 26 Nisan 2024 Cuma
