Devrik bir cümle gibiydi hayat
Sen hayatın kaybolmuş yüklemiydin.
Ne tembel bir özneydim ben
Yüklemi bir türlü bulamadım.
Sani ararken hayatın karmaşık sayfalarında
Altını çizdiğim bütün kelimeler yanlıştı.
Halbuki gizli özneyi hiç oynamadım ben
Hep gerçektim cümlenin en başında.
Mısralarda katar katar hüzün taşıyan
Şairlere benziyordum günbegün.
Eksiltili bir cümle gibiydi raylar.
Hiç görünmedi kalbinde ineceğim istasyon.
Hayatın kalbine acımasızca saplanan
Zehirli bir mızraktı her ünlem
Hep parantezde sakladım kanayan yanlarımı
Mutluluk bir ara sözdü cümleden sayılmayan.
Ve zaman bir bir öğüttü cümlenin öğelerini
Yüklemini kaybetmiş yalnız bir özneydim şimdi.
Beni parçalamak için sabırsızlanıyordu çizgiler
Kaç virgül tetikte bekledi kalbimi sökmek için.
Devrik bir cümlenin yitik yüklemiydin sen
Bense yapayalnız bir özneydim sensiz.
Aynı cümlede yaşamaksa şimdi sadece bir hayal?
