Hatıra, hafızadır…
Hafıza; hayatımızın herhangi bir an’ıdır…
Yaşamış olduklarımızdan hatırladıklarımız bizimdir. Yani, tarihimizdir.
Unuttuklarımız “gaflete” dairdir…
Gaflet, kendimize ihanettir. Dolaylı bir ihanet.
Hainlik illa kalleşçe olmaz. Bazen ihmalle de olur.
Dünümüzden, günümüze taşıdığımız şeyler ne kadar fazlaysa; yarınlarımıza ışık tutacak bir o kadar hatıramız var demektir.
Büyüklerimiz “hafıza-i beşer nisyan ile maluldür” buyurmuşlar. Yani hafıza unutur bir yerden sonra. Daha sonra vaziyeti “Alim unutur, kalem unutmaz” diyerek hülasa etmişler.
Yani hatırdan, satıra aktarılmayan her bilgi unutulabilir. Bu mazideki hafızamızın zayıflaması demek. Yarınlara çok az şey bırakmak demek.
Unutmak, insana mahsus bir hususiyettir. Onun için büyükler “akıl delil olarak kullanılmaz” buyurmuşlar.
Hafızaya sahip çıkmak gerek.
Gaflet dolaylı ihanettir dedik yukarıda. Unutkanlıklarımızda gaflete dair dedik…
Maziye ait çok şeyi kelimelerle anlatmak zor oluyor bazen. Ya bir fotoğraf gerekli ya da belgesel niteliğinde görüntüler. Kelimeler, muhayyel kalıyor zihinlerde. Göz görmeyince idrak zorlaşıyor.
Bu sebeplerden dolayı birçok değerlerimiz mazinin çöplüğünde kaybolup gidiyor. Daha doğrusu kaybediyoruz.
Geçmişe ehemmiyet vermeyen bir nesille karşılaşıyoruz sonra. “Melâli anlamayan nesle âşinâ değiliz.” demiş Ahmet Haşim. Aslına bakılırsa “Melali anlamayan bir nesle aşina olduk” günümüzde.
Düne ait çok şeyi kaybettik. Elimizde ders alacak misaller azaldı. İyileri tekrar, kötülerden ders çıkarmak için maziye muhtacız aslında.
Yahya Kemal Beyatlı “ Kökü mazide olan atiyiz” sözünü boşuna söylememiş. Yeni neslin “Geçmişe mazi derler” diye hafife aldıkları “Ruh kimlikleri” aslında. Yani “asılları.” İnsan aslını inkâr edebilir mi? Veya “insan” asılını inkâr eder mi?
Adımlarımızı daha sağlam atmanın yolu, daha önce atılmış adımlardan geçer. Geçmişten ders almazsak, iş işten geçer.
Müreffeh yarınlara efendim.
Atiniz mazinizden güzel olsun!
