Uzayı keşfetti akıl ama
Yürek, çukura düştü.
Soğuk odaları ısıttı kaloriferler ama
Yürekler üşüdü, duygular çamura düştü.
Gökyüzüne yükseldi evler ama
İnsanlık ayağa düştü.
Asansörlerle çıkıldı gökdelenlere ama
Komşuluk ve dostluk toprağa düştü.
Hâkim oldu dünyaya bilgisayarlar ama
Makineler çıldırdı, hesaplar suya düştü.
Bilim ve teknoloji çağı dediler ama
İlim ve irfan kuyuya düştü.
Atom bombası icat edildi ama
Toprağa gözyaşı ve kan düştü.
Kuşlar gibi uçtu uçaklar ama
Gül yüzlü çocuklara bomba düştü.
Putlaştırıldı akıl ve bilim
Kalplere kara bir isyan düştü.
Betonlarda güller açmıyor,
Merhamet düştü, sevda düştü.
Renklendi evler renkli televizyonlarla,
Gökkuşağının renkleri soldu, yere düştü.
Gönüller, gürül gürül çağlamıyor aşkla!
Aşkı yeniden kuşanmak, erenlere düştü.
Yetiştirildi hormonlu, iri meyveler ama
Çiçekler dallarından solgun düştü.
Hoyratça sömürüldü tabiat ana
Kelebekler, uçmaktan yorgun düştü.
Buzdolabında donduruldu güzel duygular,
Cemreler toprağa değil, taşa düştü.
İsyanım var benim bütün çirkinliklere,
Kurtulmak için iş, başa düştü.
Selamlar, gönülleri bağlamıyor,
Karardı kalpler, his düştü.
Terk etti bizi bütün güzellikler,
Yaşadığımız gerçekler, belki bir düştü.
Bu yalan ve fani dünyada
Asıl biz düş/müşüz!
(1999)
