Çukurlar açıldı, döndü emene
“Bırakın fideleri” dedik gelene
Kürk ile toprağını gark edene
“Efendi” der Atam ekip dikene.
Şimdi can suyu verme zamanı
Fidanın toprağı sevme zamanı
Yarasın beresin sarma zamanı
Kökün, gövdenin sürme zamanı.
Dallanıp da ufka yelken açınca
Her yana bol oksijenin saçınca
Meyvesin verip sepete taşınca
Mutludur insanlarla buluşunca.
Çeşit çeşit fidanlar coşarcasına
Biri diğerinden önde koşarcasına
Serilip boylandı ufka uçarcasına
Balta, nacak, ateşten kaçarcasına.
Temaşa edip cananını severcesine
Ormanı dost, ağacı kardeş bilircesine
Davaya bağlıyım, Ran gibi ölürcesine
Araya girmeyin, karşıyım delicesine.
Bakın, girmiş alev, balta oldu mu?
Canlar, fidanlar bir bir soldu mu?
Dost, kardeş sarılamadan öldü mü?
Yandık ağladık, kıranlar güldü mü?
