HER AYRILIK VEDA GEREKTİRMEZ

“Hesapların çarşıya uymadığı” an`lardır ayrılıklar.

Bazen gaflet, bazen ihmal, bazen çaresizlik bazen de “görünen köy”dür…

Şarkılarda ayrılık “yaman kelime”dir. Burada “yaman” kelimesi tek başına çok şey ifade eder.
“Sen de geçebilirsin yardan, anadan, serden” derken şair ayrılığın en “hazin” kimler arasında olacağını terennüm etmiştir kim bilir?

Bir uğultuluyla başlayıp rastladığı her şeyi önüne katıp götüren seller; neleri mekânından etmiştir kim bilir? Siz “şükür can kaybı yok” derken, hangi çiçek sökülmüştür kökünden bilir misiniz? Boz bulanık sular hangi böceği yuvasından etmiştir? Belki de bir çocuğun oynamaktan bıkmadığı bir oyuncağı vardır yerinden ettikleri arasından. Son bir defa bile kucağına alamadığı oyuncağı…

Sizce bir haneye düşen yıldırım sadece birkaç can mı almakta en fazla? Her mezar taşı sadece bir kişiye mi ait?

Her mezar bir kişiden daha çoktur. Belki sadece kendi tek başına ayrılmıştır dünyadan. Sadece kendi yoktur bıraktıklarının arasında. Ya kalanlar için durum nedir? Bir can, bin hüzün…
“Meçhule giden bir gemi”lerin ardında bıraktıkları da mı meçhul? Gerçekten “sessizce” mi yol almaktalar?
“Ateş düştüğü yerden” fazlasını yakar bazen. Siz ocaklar sönerken zayi olanların bahsi geçen “ocaklar”da mı olduğunu sanıyorsunuz? Dışarıdaki ocakların nasıl yandığının farkında mısınız?

Her ayrılık veda gerektirmiyor. Bazen veda etmeye zaman kalmıyor, kalamıyor. Her şey tabii mecrasında olup bitiyor. Bazı şeyler kalıp, bazı şeyler yitiyor.

Kim yaşadığı her an`la veda edebiliyor? Her nefes bir şeylere yaklaşmak değil mi? her nefes bir şeylerden uzaklaşmak değil mi?
“Ölüm Allah`ın emri şu ayrılık olmasaydı” mısraları ayrılığı ölüme göre daha can yakıcı olduğunu göstermiyor mu?
“Ayrılık yaman kelime/ Benzetmek azdır ölüme” derken bile ayrılıkların insan ruhuna ne denli tesir ettiğinin bir göstergesi değil mi?

Yani her ayrılık ardından binlerce hikâye bırakıyor.

Sizce kavuşamama da bir ayrılık mı?