Çocuklarımızın duygularından korkmadığınız sürece ebeveyn olarak daha kararlı sonuçlar sergileriz.
Aslında bize ağır gelen çocuğumuzun hissettiği duygu değil, o anki duygu ile başa çıkabilecek gücümüzün olmamasıdır.
Tabi ki hepimiz isteklerini ve istemediklerini kolayca ifade edebilen çocuklar yetiştirmek isteriz.
Fakat bu beklentiler ardı ardına tekrarlarsa tahammül sınırımız zorlandığında ''inatçı dediğim dedik aksi söz dinlemeyen ,ısrarcı gibi etiketlenen çocuğumuzla aramızda sınır ya da engeller koymaya başlarız.
İlk hatırlatılması gereken herşeyin normal olduğu.
Çocuklar, duygularını ifade etmenin tehlikeli olmadığını gördüğünde kendini güvende hisseder.
Örneğin,
Çocuğunuz dışarıya çıkmak istiyor siz ''hayır ''diyorsunuz.
Ama ısrarla dışarı çıkmak istiyor,
1.Kendinize sorun,
Bu sınırı koyman için gerekli sebepler neler?
Söylediğin ''hayır'' kelimesi onu güvende tutacak mı?
2. Kendinize olumlu telkinlerde bulunun,
''Yeri geldiğinde ''hayır'' demek benim görevim. Onu kırmadan,incitmeden aynı anda bu kararımada sahip çıkmalıyım.
3.Çocuğa ayna olmalıyız,
Bir dostumuz bize ''seni üzgün gördüm ,bana anlatmak istermisin dediğinde ne hissedersiniz!
İşte çocuğumuzda ebeveynine bakarken bunu hissetmek ister.Tüm ısrarlarına rağmen hala kabul edilebiliyormuyum?sorusunun cevabını arar.
Bir daha bana bu soru ile gelme yerine !
Bugün uygun bir gün değil dışarıya çıkman beni endişelendiriyor! Diyebilirsiniz.
4.Her kriz bir fırsattır.
İstediğin kadar ağla duymuyorum yerine.
Sen iyi hissedene kadar burada bekleyeceğim demelisiniz.
Çocuğunuzun ağlaması sizi kötü anne baba yapmaz,
Duygular sağlıklı bir şekilde yaşanmalıdır. Ağlamak her ne kadar onun hakkı ise,kararlı olmakta sizin hakkınız. Çocuklar duygularını göstermek için sizin izninize ihtiyaç duyarlar.
YETER Kİ BİZ İZİN VERELİM.
Bugün, 19 Nisan 2024 Cuma
