KENDİ ZİNDANINA ÇEKİLMEK

Sevdiklerime ithaftır
Hayaller…
Umutlar…
Yarınlar…
    Biz günbegün “hayat denilen zanla” yaşarken, güne ve geleceğe dair planlar yaparız. En azından hayaller kurarız. 
    Önce sadece kendimize ait olan hayallerimize başkalarını da ilave ederiz. Hayat hayallerle umutlar arasında geçip gider. 
    Geride kalan zaman maziye aittir. Mazi yani değişmesi mümkün olmayan zaman dilimi.  Yaşanmış, hüznü ve sevinciyle. 
    Artık hayallerimiz ve umutlarımız yarınlarımız içindir.
    Daha lise sıralarında başlar yarınlara ait hayaller.
    Sonra tercihler…
    Bu yazıyı, sevdiğim birinin sözü üzerine yazıyorum.  Şöyle demişti: “ Herkes kapısını kapatıp, kendi zindanına çekilmiyor mu eninde sonunda.”
    Müthiş bir söz.
    Hem veciz, hem derin mânalar ihtiva ediyor.
    Doğrusu imrendim bu söze. Eli kalem tutan herkes, bir güzel söz duyduğunda “Ben niye düşünmedim diye” geçirir içinden.
    Kurulan her cümle insanın derinlerine inen bir “kazıdır” aslında. Ve içteki yangının kelimelerle izaha çalışılması…
    Dedik ya veciz bir söz. Hem belâgat hem muhteva bakımından yerli yerinde.
    Gönlünden gelmiş demek. Bir şeyleri izah etmek için…
    Aklıma, sık kullandığım  “İkinci tercihleri yaşamak” cümlesi geldi. 
    Daha lise yıllarında hedefler korsunuz ya kendinize.  Sonra hayat hedeflerden saptırır veya uzaklaştırır sizi.  Filanca okulu okumak isterken alınan puanlar başka söyler. Sonra     ikinci tercihleriniz yaparsınız artık.     Çünkü gerçekler böyledir.
    Okumak için el tutan olmadığı zamanlarda başka işlere yönelmek veya bize “ağır” gelecek kararlar almak…
    Falanca ilde filanca kişiyle yaşamak hayali mesela.  O da olmayınca ;mekânın da, şahsın değişmeye mecbur kalınması.
    Yani ikinci tercihlerimiz…
    Çok sevdiğim dostumun dediği gibi “Herkes kapısını kapatıp kendi zindanına  çekilmesi” gibi. 
    Ne kadar da bir birine benzeyen veya tamamlayan bir söz. 
    Hayat böyledir işte.
    Kendi zindanında ikinci tercihleriyle yaşatır sizi.
    Veya öldürür…