Yara bende…
İç taraf yara bende
Gökyüzü mavi değil,
Kömürden kara bende…
Biz acılarımızla yaşamayı öğrenmiş bir milletiz. Millettik…
Şimdi değil.
Millet özelliği taşıyan hiçbir topluluk felaketlerin sırtından reklam yapmaz. Bu duyarsızlığımızı kapitalizmin kurucusu bile saygısızlık addeder.
-Şu kadar yardım yaptım!..
-Ben de şu kadar para yolladım!..
-Ben yardım kampanyası düzenledim!..
-Biz Soma yazılı tişört giydik!.
Çok iş ettiniz.
Kani “Bir elin verdiğini diğeri duymazdı.” Hani yapılan yardımlardan dolayı karşı taraf incinmezdi.
Riyadan uzak durulmalıydı…
Ben, ben, ben…
İyi ki varmışsın yani. Yoksa ne olurdu halleri değil mi?
Kimse kusura bakmasın ama susarsanız çok iyi olur. O kadar insan can vermiş, birçok ocaklar sönmüş, birçok kişinin naşına bile ulaşılmamış; siz acımasız kapitalimin çarkların çevirmeye başladınız bile.
Bu haliniz için “size yakıştı mı” demeli, “yakışmadı mı” demeli?
Seçin birini dersek hangisini seçerdiniz.
Kusura bakmayın ama hangisini seçerseniz seçiniz makul bir açıklama yapamazsınız. Her şeye bir kulp bulan politikacı dahi olsanız bile…
Bu kadar saygısızlık, bu kadar pespayelik olmaz. Sanki ülke üzerindeki insanları bir yere sürmüş de başka bir yerden insan getirmişler.
Bu ne densizlik, ne menem iştir.
İnsaf, izan, insanlık ve vicdan bir cüzdana sığarsa ancak böyle olabilir. Durumdan vazife çıkartmak böyle bir iş demek. Siz hiç ana, baba, eş ve evlat acı bilmiyorsunuz herhalde. Belli olmaz ne kadar yakınınız olursa olsun ondan nasıl kazançlı çıkabilirimin hesabını yapıyor olabilirsiniz. Unutmayın ki sizin cüzdan hesabınız, bazılarını vicdan hesabının mizanı/sağlaması bile olamaz.
Kara sende…
Aydınlık “kara” sende
Vicdanının rengi mi?
Kömürden kara sende
