Mevlana deyince akla hemen Konya gelir, Konya deyince de Mevlana. Yaşadığı şehre bu denli damgasını vuran bir şahsiyet zor bulunur.
Ben Konya’yı tanımadan Konyalılar’ı tanıdım. Onlar sayesinde bilahare Konya’yı tanıdım. Tanıdığım Konyalı arkadaşlar Konya’nın birer turizm elçisi gibiydiler. Adeta Mevlana’nın günümüz versiyonu gibiydiler. Onların sayesinde Konya’yı ve Konyalılar’ı bir başka sevdim. Yıllar önce yine onlar sayesinde Şeb-i Arus törenlerine katıldım.
Her yıl Mevlana’nın ‘’ Vuslat Yıldönümü Uluslararası Anma Törenleri ( Şeb-i Arus)’’ bir nevi ölüm gecesi kutlamalarıdır. Herkesin doğum günü kutlanırken Mevlana’nın ölüm gecesi kutlanır. Ölüm gecesi kutlanan yegane veli olan Mevlana , bir farkındalık ortaya koymuş ve ölümü sevimli hale getirmiştir.
Mevlana’nın düşünceleriyle ve de özellikle hayatıyla asırlarca ve günümüzde dahi insanları olağanüstü etkilediğini düşünüyorum. En çok da hemşerileri Konyalılar’ı tesiri altına aldığını müşahede ediyorum.
Çünkü tanıdığım Konyalı arkadaşlar, az ya da çok, Menlana’dan izler taşıyordu. Ne demişler, ateşe yakın olan ısınır.
Konyalı arkadaşların çok iyiliğini gördüm. Hepsi de birer muasır Mevlana gibiydiler.
Mevlana’nın insana verdiği değere insanlığın henüz daha erişemediğini görüyoruz. Batı’nın ‘’ insan insanın kurdudur’’ anlayışının yerine ‘’ insan insanın aynasıdır’’ diyen Mevlana, bugünün modern dünyasına da adeta ders vermektedir.
Aşk; insanların hırs, kibir, kıskançlık, ve kin gibi olumsuz huylarının yegane hekimidir. Toplumda İlahi sevgi ile gönüllerini arındıran insanlar, çoğunlukta olduğu zaman aksaklıklar düzelir, kötülükler sona erer, huzur hakim olur.
Göreve daha yeni başlamıştım. Genç ve toy bir öğretmendim. Hayatı ve bürokrasiyi tam manasıyla kavradığım söylenemezdi. Okul idaresi bana bir rehber öğretmen tayin etti. Rehberim, Allah selamet versin, Konyalı Şakir Çetin’di. Bana formalite değil tan bir rehberlik yaptı. İyi günümde ve kötü günümde hep yanımda oldu. Neyim , kimimden ziyade aç mıyım, açıkta mıyım gibi insani yönlerimle meşgul oldu. Sesini değil sözünü yükseltti. O yıllarda, toyluğumdan olsa gerek, zaman zaman mobinge maruz kalıyordum. Zor zamanlarımda dağ gibi arkamda durmuştur.
Okulumuzun bir başka Konyalı’sı Biyoloji Öğretmeni Mustafa Kart’tı. Tam bir tebliğ adamıydı. Öğretmenliği ibadet aşkıyla yapardı. Para pul hesabı yapmazdı. Ne kadar gönle girmişse kendini o kadar bahtiyar sayardı. Hal hatır sorar, ekmeğini bölüşürdü. İnsanların kınamasına asla aldırmazdı. Hak bildiğini söylemekten imtina etmezdi. Fikri meselelerde saatlerce konuşacak derinliğe sahipti.
Bir başka Konyalı arkadaşım Resim Öğretmeni Hayrani Ay’dı. Hayrani Bey kürsü başkanı gibiydi. Ayrı bir atölyesi vardı. Öğrenci onun ayağına giderdi. Hayrani Bey’e hayran olmamak imkansızdı. Yavaş yavaş konuşur , tatlı tatlı güler, lafını hiç incitmezdi. Felsefeye ayrı bir merakı vardı. Bütün felsefi meselelerde saatlerce konuşacak bilgi birimine sahipti. Anlaşılamamaktan ve kendisi gibi muhatap bulamamaktan muzdaripti. Mesnevi’yi çok güzel şerh ederdi.
Tabi en meşhur Konyalı Edebiyat Öğretmeni Mehmet Mut’tu. Biz, kendisine kısaca ‘’Mut’’ derdik. Mut, her meclisin aranılan adamıydı. Etrafına neşe ve huzur saçardı. Mut varsa
konu sıkıntısı olmazdı. Hiç akla hayale gelmedik mevzularda saatlerce konuşma kabiliyetine sahipti. Aynı zamanda şairdi. Bizim kafaya taktığımız meseleler onun topuğunu bile ıslatmazdı. Birinci şiarı, herkesle iyi geçinmekti. Dediklerine itiraz edilmesinden hoşlanmazdı. Mutlak onaylanmak isterdi. Mevlana’dan ziyade Nasrettin Hoca’ya daha yakındı. Her olayı , her anlattığı canlı birer fıkra gibiydi. Ortaya bir şey atar, aylarca manşette kalırdı. Öğrencilerin en sevdiği öğretmenlerdendi. Öğretmenler Günü’nde oyuna davet edildiğinde: ‘’ Biz Konyalılar oynamayız, oynatırız’’ veciz sözü hala bir efsane gibi söylenir. Her biri ayrı birer bahis olmaya değer.
Ben, arkadaşların Konyalı olmaları hasebiyle Mevlana’dan izler taşıdıklarına inanıyorum. Kendilerine daha nice sağlıklı ve huzurlu yıllar diliyorum.
