BEKLEMEK
Gidenler hep ´bekle beni´ derler, kalanlar hep bekleyeceğine yemin ederler.
Her giden, ardında bir bekleyen bırakır. Bazen ´ister bekle beni´ der, bazen de ´bekleme, hayatına devam et´ der. Bu ´bekleme´ demenin ardında bir beklenme isteği vardır hep...
Ve her kalan, yüreğindeki acısıyla ´bekleyeceğim´ der; dönmeyeceğini bile bile, gelmeyeceğini bile bile, sevmeyeceğini bile bile...
Ve bekler...
Ve farketmediğiniz bir çok ayrıntı takılır hafızalara. Oysa ne güzelmiş yaşananlar dersiniz. Meğer ne çok sevmişim dersiniz ve belki de hiç sevilmediğinizi fark edersiniz. Başlarsınız cevabı olmayan sorulara cevap aramaya... Oysa unutursunuz bir şeyi:
?Aşk, sorgulanmadan yaşamalıdır.?
Baktığınız her yer ?onda? biter, gördüğünüz her şeyde ?onu? ararsınız. Aynadaki görüntünüzde bir yansıma, bir iz ararsınız ve her sabah ?ona? götürecek yollardan yürürsünüz. Ya da yürüdüğünüzü sanırsınız.
Onun duyacağı şarkılar söylersiniz yanlızca veya siz öyle hissedersiniz. Sokaktaki köşe başında kucaklaşmadır aslında umut ve gelmeyişinin her akşamında aslında nasıl doğduğunu anlamadığınız güneşle batarsın bir kez daha, bir kez daha?
Ve son cümleler dökülür dilinizden ?o mutlu olsun yeter? diyebileceğiniz bir şey kalmamıştır çünkü? Tıpkı giderken yüreğinizi götürdüğü gibi cümleleri de götürmüştür yanında?
Ve sessizlik kalır geriye sevdadan ve ayrılık urganı kalır boynunuzda. Durdu sanırsınız dünya: Ha battı batacak. Ama ne dünya durur, ne giden?
Bitecek sanırsınız acınız bitmez. Sevenin acısı kolay biter mi? Sadece bir yerlere saklanır yüreğimizde... Kanamaya hazır bir yara?
Yürekte kapanmaz bir yaradır artık... Bir an gelir, bir şiirin mısrası hatırlatır sana; bir an gelir, bir şarkı sözü hatırlatır. Geriye kalan ayrılık urganı boynunuzda yağlı bir ilmek gibidir.
Ve ilmek çekilir, bir gün daha biter?
Bir kelebek daha sonsuzluğa uğurlanır?
