OĞLUM MU DEDİNİZ?

Okullarda yıllarca Türkçe´nin doğru ve düzgün kullanılması için çaba sarf ediyoruz.

Bunun için çeşitli yöntemler uygulamaya çalışıyoruz.

Aldığımız mesafe nedir?

Doğrusu, ne kadar mesafe aldığımızı ben de tam kestiremiyorum.

Bir defa ?Türkçe´yi düzgün kullanmak? hakkında tam bir mutabakatımız yok. Birimizin ak dediğine öbürümüz kara diyor. Akla kara birbirine karışıyor.

Yılların edebiyat öğretmeniyim. Güzelim Türkçemiz´in, düzgün kullanılması konusunda kendimi tecrübeli ve az buçuk mürekkep yalamış kabul ediyorum. En azından mesleğim gereği bu hususta çaba sarf ediyorum.

Bir mecliste ele alınan bir mevzu hakkında kimsenin kişilik haklarına halel getirmeden görüşlerimi beyan ettim. Muhataplarımdan biri ne dese beğenirsiniz? Aynen şöyle dedi: ?Saçmalama.?

Bu hezeyan Türkçe´nin düzgün kullanılmasının iflas ettiğinin resmidir. Resmen toplum olarak çuvallıyoruz. Hem de ne çuvallama. Bütün ipler kopuyor. Bu hezeyandan sonra gel de muhatabınla konuşa konuşa anlaş. Bir de diyorlar,
insanlar konuşa konuşa anlaşır.

İster istemez sinirler geriliyor, tansiyon yükseliyor, ortam allak bullak oluyor. Bunun sonu kavga, niza, gürültü, kaos ve anarşidir.

Günümüzde öğrencilerin en çok kullandıkları kelimeler; oğlum, mal, geri zekalı, versene lan?

Bu kelimeleri son zamanlarda çok sık duyar oldum. Peynir ekmek gibi tüketiliyor. İnanın bazı konuşmaları duymamak için sağır olmayı bile tercih ederdim. Derslerimde birbirlerine ?oğlum? diye hitap eden öğrencilere kırık not
veriyorum. Tabi amacım kırık not vermek değil. Bu yolla onları bu kötü alışkanlıklardan kurtarmak. İtiraf edeyim alışkanlıklardan vazgeçirmek pek kolay olmuyor. Sakız gibi çoğumuzun ağzında. Alışmış bir kere. Alışmış
kudurmuştan beterdir, sözünün canlı ispatını burada çok iyi görüyorum.

İnsan, can ciğer dostuna, arkadaşına, ahbabına, akranına ?oğlum? diye hitap eder mi hiç? Bu hitaptan sonra ortada arkadaşlık, dostluk, diye bir şey kalır mı?

Sırf bu pervasızca hitap yüzünden küsenleri, kavga edenler, yumruklaşanları biliyorum.

Niye kavga ediyorsunuz dediğimde ?bana oğlum dedi hocam? cevabını alıyorum.

Evet, kişi kendisine ?oğlum? denilmesinden hoşlanmıyorsa, bu aymazlık niye?

?Kasıt yok, alışkanlık işte? diyenler oluyor.

Kişiye hoşlanmadığı şekilde hitap etmek terbiyesizliktir, dinen de caiz değildir.

Son zamanlarda daha da hassaslaştım. Oğlum diyen öğrenciyi anında cezalandırıyorum. Çok az da olsa mesafe aldığımı düşünüyorum. En azından ?hocamız birbirimize oğlum dememize çok kızıyor, kızmakla da kalmıyor aynı zamanda cezalandırıyor? kanaati yaygınlaştı.

Sadece oğlum kelimesi mi? Daha niceleri. Onların üzerinde de yeri gelince duracağım.

İnsanın kullandığı kelimeler, kişiliğinin aynasıdır. Şekil bozuksa ayna da bozuk gösterir. Burada aynayı suçlamak abestir.

Kararım uygulamalı olarak devam ediyor. İnşallah mesafe alırım/alırız.

Muhabbetle kalın?