Şehirler insanlar gibidir. Onların da bir yüzü, onların da bir ruhu vardır. Onlar da insanlar gibi ağlar onlar da insanlar gibi gülerler. Şehirlerin de kardeşleri vardır. İnsanlar nasıl kardeşlerini özlerlerse şehirler de kardeşlerini özlerler.
Şehirleri kuranlar insanlardır. İnsanlar evler, kaleler, sokaklar, caddeler kurarlarken aslında farkında olarak veya olmadan o şehre mensup olduğu milletin, inancını ve bunlara ait medeniyeti de o sokaklara, caddelere, evlere, kalelelere inşaa ederler.
Bu şehirleri kuran insanların taşıdığı değerleri, inançları ve hayat hikayeleri şehirlere nakış nakış işlenir. Dolayısıyla nasıl insanlar akraba olursa şehirler de akraba olurlar. Onları birbirine bağlayan manevi bağlar, kopmaz ilişkiler vardır. Üstad Nuri Pakdil`in dediği gibi kutlu bir el onları kopmaz bir şekilde birbirine bağlamıştır. Kaf dağı`nın ardında bile olsalar onlar bir birinin kardeşleridirler.
O yüzden Bağdat ile İstanbul, Maraş ile Kufe, Beyrut ile Konya, Trablusgarb ile Kayseri, Kerbela ile Urfa Filistin ile bütün Anadolu, Üsküp ile Bursa, Selanik ile Çanakkale… kısaca bu millete ev sahipliği yapmış bu şehirler bir kudret ipiyle bir birine bağlıdır.
Bu bağı bağlayan kutlu el onları kör düğüm eylemiş de asla çözülmeyecektir. Her ne kadar ayrı devlet, ayrı coğrafya gibi görülse gönülden birbirine bağlı birer sevdalı gibidirler.
Yemen`deki, Irak`taki, Suriye`deki, Bosna`daki, Musul`daki bir gözyaşı İstanbul`da, kısaca Anadolu`da bizim yüreğimizi sızlatır, kalbimizi yaralar. Biz nefes alırken bütün bu şehirlerle birlikte nefes alırız. Nefessiz kalırsak hepimiz ölürüz. Bu nefesin kaynağı Anadoludur. Anadolu hayat kaynağıdır.
Anadolu, Osmanlıdır, Selçukludur. Anadolu o yüzden bütün buşehirlerin mazlumların ensarı olmuştur.
Şehirlerimizin aralarına çizilen örümcekağları kalplerdeki bağları asla koparamamıştır. Bir birimizi hiç görmesek de hemen yanımızda imiş gibi varlığımızı bilir ve hissederiz.
Bu, kudret elinin bağladığı bağı en güzel anlatan ve Yedi GüzelAdam`dan biri olan Nuri PAKDİL`in şiiri ile sözümü bitiriyorum.
ARAF
Yani içinde tarihin dolaşıyor bir sarı kedi
yani bir batı kedisi
Kafka dağı ve kamünün sisif efsanesi
önemli değil aşılacak kaf dağı unutma bu sesi
Ve bağdat ve kufe ve trablusgarp ve ürdün
daha dün biraz erzurum biraz maraş biraz istanbul
Kutlu bir el bağlamıştı kentleri birbirine
evreni kaplayan bir iple
Bir sara çarpmışlığı bulaştıysa da
cinler oturup beş taş oynadıysa da
Evreni bir ev yapan bir düşüncenin
çevresinde toplandılar ortadoğu oğulları
Deniz kabardı ve silindi soluğu önünde yiğidin
dağlar geriye geriye çekildi soluğu önünde yiğidin
Değişti at mitralyöze sokaklarında ortadoğunun
ve deve her eve sevinç taşıdı durmadan onurla
