SEVGİ
Sevgiydi aslında bizi biz yapan. Umutlara tutunarak yaşamak kadar aciz bir dünyada bırakmayan tek şeydi bizi sevgi? Hayallere tutunmamızı sağlayan tek şeydi belki de.
Birbirini hiç bırakmayan dostlar gibiydi sevgi. Küçücük masum bir çocuğun oyuncaklarını paylaşması kadar güzel bir şeydi. Hani derler ya çocuklar dünyanın en masum varlıklarıdır diye? Sevgi çocuklardı?
O masum yüzündeki sıcacık gülümseme kadar bulaşıcıydı sevgi. Ama herkes tanıyabilir, herkes tadabilir miydi sevgiyi?
Sevgi aslında yaşanılanlardı, herkesin yaşadığı ama farkına varamadığıydı, birileri beni de sevsin diye umutla beklenendi. Ama insan sevgiyi güven durağında beklemeliydi. Nereye gideceğini bilmeliydi. Söz konusu sevgi olunca daha da fazla düşünmeliydi.
Belki sevgiyi beklemek güzel şeydi, ama doğru durakta, doğru kişiyi? Dünyaya aciz demiştik ya başlangıçta, peki şimdi söyleyebilir miyiz dünyanın bu kadar aciz olduğunu?
