SEN SONBAHARLARI SEVMEYİ ÖĞRENDİĞİN GÜN...

Dalgalar kalbimi dövüyordu.
Sen kalbimden çekip gitmiştin.
/Bilmiyordun.
Kaç defa soluklamıştım köpük yığınlarını.
Ve arkandan sevdiğimi söylemek isterken
/Seni
Sesimin kısılmasına aldırmadan haykırırken
Kaç defa yıkılmıştım dalgaların darbesiyle.
Duygularım nasıl alabora olmuştu.
Sen hiç görmedin.
Sen hiç yudumlamadın benimle deniz sularını
Ve senin kalbine hiç vurmadı çılgın dalgalar.
Hep ay ışığını görmek istedin sihirli gecelerde.
Hep yıldızları takmak istedin saçlarına
Hâlbuki yıldızların olmadığı gecelerde
/O kadar
Gecenin karanlığını severdim ben.
Sen bahara aşıktın gülüm, güllere vurgundun.
Kar çiçeklerine uzanamazdı ellerin, yorgundun.
Bir serçe karlar altında yaşarken baharı
Buz tutan duygularının çözülüşünü yaşadın mı hiç?
Hayır, hayır, sen yaşayamazdın, korkuyordun!
Baharın olmadığı her yerden korkuyordun.
Oysa ben sonbaharları da sevmiştim, hem de
/Çok.
Sarı yaprakları kırmızı güllerle beraber
Kar çiçeklerini de koklamıştım papatyalar elimdeyken
Ben duyuyordum yeşilin anlamsızlaştığını
Kahverengini yaşamadan önce.
Sen hep bir mevsimin özlemini duydun
Oysa ben seviyordum mevsimleri
/seviyordum
?Mai?yi de ?siyah?ı da.
Ben aşıktım dalgaların kalbimi dövmesine
Hasrettim sarı bir yaprağın musikisine.
Biliyorum, beni bir gün anlayacaksın.
Ama sen sonbaharları sevmeyi öğrendiğin gün,
?BEN ÇOK UZAKLARDA OLACAĞIM
/Ki
Bulamayacaksın?