SESSİZ ÇIĞLIK

Köprübaşlarını Deli Dumrullar tutmuş.
Şairler, gözyaşı karnavalında dilini yutmuş.
Türküler, alafranga şarkılara kurban edilmiş.
Rüyalarımıza karabasanlar girmiş.
Aydınlar, ihanetinde kararlı bir kahraman,
Kargalar, cinnetler devşiren birer ozan.

Yorgun yüreklerimize binmişti emanet.
Yüreğimizin gece lambaları da söndü.
Ruhumuzdaki yenilmez ordular,
Bütün umutlarını yitirdi.
Hangi türküyü yaksak şimdi,
Hep hasret türküsü, hep ağıt!

Gönlünde binlerce ağıt yaktığımız Anadolu,
Şimdi anaların yürek yakan ağıtlarıyla dolu!
Bazen yeis, bazen özlem içinde şaşkın
Kanadı koparılmış kelebekler misaliyiz.
Şatoların önündeki havuzlarda
Hayatlarını sürdüren alabalıklar gibiyiz.

Bu melun karanlığı
Kitaplarımızın ışığı bile aydınlatamadı.
Göz pınarlarımızdan akan yaşlarımızı,
Dostlarımızdan bile sakladık biz.
Naftalinlediğimiz duygularımızı,
Mumyalanmış yüreklerimize gömdük biz.

Düşlerimizde bile şekillenmemiş
Bir saadet çağına varamadan
Zulmün mızrağı saplandı
Tâ ciğerlerimize kadar!
Soldu yaprakları güllerimizin
Annemin temiz duaları gibi.

Delikanlı gibi haykırırken hayâllerimizi,
Korkularımızı düşman bilip
Bıçak salladık Donkişotça.
Bir beyaz dilekçe yazamadık
Rahmeti sonsuz Mevlâ`ya dostça.