SEVE SEVE VEREBİLMEK

    Seve  seve veremiyorsan yanılgılar içindesin! 
    Ekmeğini, yoksulla, yetimle, gariple bölüşemiyorsan yanılgılar, kök salmış beynine ve gövdeleşmiş demektir bedeninde. Maddenin çılgınlığına teslim etmişsin demektir gönül evini.  
    Gövdeleşip oturmuş demektir yüreğine mal hırsı. 
    Tutsak almış demektir elinden yüreğini. 
    Bu yüzden gariplerin hizmetine uzanmıyor ellerin. 
    Ve anlam veremiyorsun bu yüzden hayata, yaratılışa ve yaşadığımız doğaya. 
    Hizmet verememek elsize, kolsuza; anlam verememek değil midir hayata? 
    Ham duyguların hoyratlığıdır bu. 
    Hamlıktır, cömertlik çeşmesinin musluklarını susuzlara kapamak.
    Avucunu yumma! Aç! Ve yükselmek için doruklara; arıt öz benliğini. 
    Yükselen öz benliğin canı cıvıldaşsın yüreğinde. 
    Ve can şenliğini yaşa kimsesizlerin, yetimlerin, gariplerin gönül evinde. 
    İnsan, özveriyle tüketemez insanın dünyasını. 
    Tükenir sanmak, yalnız bırakmaktır çevreyi. 
    Ve vermek; erdemi doğurmaktır güneş gibi. 
    Tutmak; maddenin altında ezilmektir! 
    Vermekse kirli duyguları temizlemektir yürekten. 
    Kurtarmaktır duyguları; kurşun gibi ağır tasmalardan. 
    Doruklara bayrak açmak senin elindedir! 
    Yitik duyguların tahtı değildir vermek. 
    Açık avuçluların tahtıdır. 
    Avucunu yummakla; gökten ağan bereketli yağmurlara kapatıyorsun tarlanı. 
    Kuru toprağa terk ediyorsun ektiğin soylu tohumları. 
    Avuçların yumuluşu tohumun çürüyüşü gibidir. 
    Yumuk ellerin tarlası çoraklaşır. 
    Ve kuru bir ırmak gibidir cimrinin yüreği. 
    Yerdeki yoksulun onuruysa, varlıklı insanın yüce erdemine bağlıdır!
    Yumuk elin ne gücü olabilir? 
    Ölü eli gibi bir eldir o el. 
    Donuktur, kısırdır. 
    Bereket, kurur yumuk ellerde. 
    Yokluğa mahkûm olur ilerde. 
    Acıyorum yumuk ellere, acıyorum!                         
    Özlemini duyduğun yücelmek; acıdan, çileden ve paylaşımdan geçer! 
    Arınmışlığın ve duruluğun ödülüdür yükselmek ve kuş gibi yücelerde uçmak.