İnsanlara ´´en temel ihtiyaçlarınız ne?´´ diye sorduğunuzda büyük ihtimalle ´´su, yemek, oksijen, uyku´´ gibi cevaplar alacaksınız. Oysaki unutulan bir şey var: Sevgi. Allah´ın insan gönlüne bahşettiği en önemli, temel duygu ve ihtiyaçlardan biridir sevgi.
Bir insan bir yemeği seviyorsa yer, bir insanı seviyorsa ona güzel, hoş davranır. Sevginin içimizde bulunması kesinlikle şarttır. Çünkü bir insanın içinde sevgi yoksa, o insandan ne kendisine hayır gelir ne de bir başkasına. Her şeye kötü gözle bakar o insan. Böyle olunca da ne kendisi mutlu olabilir ne de bir başkasının mutluğuna sebep olabilir. Her şey tatsız tuzsuz olur sevgi olmayınca.
Her şeyden önce bir insanın içinde Allah sevgisi ve korkusu olmalıdır.Kulluğun özü de Allah´ı ve onun sevdiklerini sevmek değil midir?Allah sevgisi ve korkusu olan insan, zaten o sevgi ve korkudan dolayı her şeye sevgi ile yaklaşır.Yunus Emre´nin ifade ettiği "Yaratılanı severiz yaratandan ötürü." sözünün sırrına erer.
Bir bebek dünyaya geldiğinde ailesi ve yakınları ona sevgi dolu gözlerle bakarlar. Onu sevgiyle büyütürler. Daha sonra çocuk büyür ve o büyüdüğü ortamda ne gördüyse onu kendisine örnek alır. Ebeveynler, çocuklarına sevgi aşıladılar ise sevgi, sevgisizlik aşıladılar ise kin ve nefret, o çocuğun ölümüne kadar peşini bırakmaz.
Sevgi, tohum gibidir. Bir tohumu saksıya ektikten sonra onun büyüyüp güzel bir çiçek halini alması için onu her gün sularsan, ihtiyacı olan güneşi ona tedarik edersen o uğraşlarının sonucunda amacına ulaşırsın. Ama gerekli olan işlevlerin hiçbirini yerine getirmez ve öylece başıboş bırakırsan, o tohum olduğu gibi kalır.
Sevgi deyince aklıma şiir gelir benim. O güzel mısralarda öyle güzel anlatır ki şairler sevgiyi, aşkı. Sanki sevgiyi o adamlar bulmuş da, herkese yaymak için avazları çıktığınca bağırıyor gibiler.Bazen de bahar rüzgarı gibi ruhumuzda ılık ılık eserler aşk nağmeleri.
Düşünsenize, binlerce şair gelip geçti bu dünyadan. Hemen hepsi de sevgiyi, aşkı anlatmak için kalemlerinin o kutsal mürekkebiyle kağıdı süslediler. Peki niçin yaptılar bunu ? O aşkı kendi içlerinde de yaşayabilir, kimseye duyarmayabilirlerdi. Ama onlar öyle yapmadılar. Sevgisizliğin dayatılmaya çalışıldığı bu dünyada onlar aşk, sevgi şiiri yazarak bu sevgisiz, merhametsiz, aşksız, muhabbetsiz dünya düzenine başkaldırdılar. İşte bu yüzden şiirler bizim için çok önemli. Şiirleri okuyalım, okutalım, hissedelim, anlayalım.Yüreğimizi susuz, ekmeksiz, havasız bırakmayalım.Çok değerli Ahmet Sezgin Hocamın bir şiirinde ifade ettiği gibi:"Gerçek hayat, en güzel aşk ve şiir olsun!"
