Her çınar göçtüğünde bir dünya daha yıkılır. Çünkü ulu çınarların yetişmesi çok meşakkatli ve çok zordur.
Pazar Camii…
Bahçesinde ulu çınar ağacı…
Ne zaman kendimle baş başa kalmak, kendi içimde derin bir yolculuğa çıkmak ve yaşadıklarımın muhasebesini yapmak istesem buraya gelirim. Her mevsim benim kahrımı çeken vefalı bir dost gibidir bu çınar ağacı. Şimdi düşünüyorum da bu çınar 350’sini bitirdi, 400’e yaklaştı. Yıkılsa buralar öksüz kalmaz mı? Yeniden yetişebilir mi böyle bir çınar? Yetişmesi için kaç ömür gerekir? Ulu çınarların yetişmesi çok zor artık; çünkü toprağımızın mayası değişti.
Kaç garip kuş yuvasını yaptı dallarına, kaç yorgun yolcu nefes aldı gövdesine yaslanarak, kaç börtü böcek mekan tuttu toprağını, kaç şair şiirler yazdı sarı yaprakları üstüne?
Ve bugün yan tarafta onun gibi başka bir Ulu Çınar, Niyazi Hoca…
Demek ki ulu çınarları, yine ulu çınarlar uğurlarmış bu dünyadan. Evet Niyazi Hoca, namı diğer hafız fabrikası. Karadeniz Bölgesinde onun rahle-i tedrisinden geçmeyen yok gibidir. Ulu çınar gibi onun dalları da Türkiye'nin hatta dünyanın dört bir yanına uzanmıştır.
Kendinden vazgeçip ömrünü Kur’an eğitimine adayan bir insan. Kendi deyimiyle son nefesine kadar öğretmeye memur bir öğretmen. “Bizim mesaimizi melekler yazıyor.” diyen bir emekçi…
Hani onu hakkınca anlatabilecek bir kalem erbabı var mıdır bilmem. Buna sayfalar yetmez, onu bilirim.
Ulu çınarların gidişi derinden ve çok çabuk hissedilir. Öksüz kalan sadece kendi çocukları, kendi toprağı değil, kalbine dokunduğu bütün dünyadır, insanlıktır.
Ve Ramazan Bayramlarının üçüncü günü… Buluşma günümüz… O gün de garipliğini hissedecek. Öksüz kalacak. O gün bana sunuculuk yaptırmasın diye hep geç giderdim, ben ne kadar geç gidersem gideyim bir şekilde o da geç gelir ve bana sunuculuğu yine yaptırırdı.
Artık Pazar Cami’nin bahçesindeki yaşlı çınarı ne zaman ziyarete gitsem sol tarafta binlerce seveniyle son yolculuğuna uğurladığımız diğer Ulu Çınar gelir gözlerimin önüne. Yüreğimin bir yerlerindeki o derin boşluğu derinden hissederim.
Ulu çınarların göçüşünde okuyabilenlere ne mesajlar vardır, onlar son nefeslerinde bile “öğreterek” veda eder bu fâni âleme…
