“Dağ başı yalnızlığı yaşıyorum yeniden
Dağ başı yalnızlığı, ölümden beter.
Hiç kimse aramasa, sormasa beni.
Sen gelsen yeter.” Y.B Bakiler
Ayrılık korkusu değil içimi yakan
Ama unutulmak yok mu?
Daha birkaç gün bile geçmeden
Bana ait olan her şeyin
Bir sis perdesiyle kapandığını görmek
Nasıl dokunur kanıma!
Bir yaz yağmuru gibi
Nasıl da gelip geçti yıllar!
Oysa hepiniz
Kirpiklerime konan küçük bir damlaydınız
Islak gözlerimde hiç kurumadınız
Umutlarım hasretini çekmedi susuzluğun
Deniz, sizinle demir attı yüreğime.
Gözlerimi kurutma ey güneş!
Orada çağlayan ırmaklar var
Yüreğimi çöl rüzgârlarına satma!
İçinde hiç büyümeyen çocuklar var
Hepsi çiçeklere eş
Hepsi gülen çocuklar…
Unutulduğum gün
Yıllarca kalbimde sakladığım
O masum gözlerden
Bir bir hatıralar süzülecek
Sonra o gözlerdeki ışıklarım
Yavaş yavaş sönüverecek…
Ben kaderimin çizdiği yolda
Yeni ışıklar yakmak için
Yeni dünyalar keşfedeceğim
Karanlık gözlere
Umut tohumları serpeceğim
Sihirli yüreğimden…
Sonra! Sonrası yok aslında
Yine o korkular… Yine o acı!
İçimde hiç dinmeyen sancı:
Unutulmak korkusu…
