KAN ve SU

“İnsan, bir damla kan ve bin türlü düşüncedir.” der, Şeyh Sadi. 
O, en onurlu varlıktır. Varlığın özüdür. 
İnsan; aşktır, güzelliktir. İnsanın yağmuru, hangi ruh iklimine inerse, o toprakta ahenkler zinciri boy atar. Rabbimiz; insanı, beslediği nimetlerle donatmıştır. Aşkın ve güzelliğin en ideal kıvamı insanda tecelli eder.
Bir damla su ve bir damla kan, kâinat kitabının bir ayetidir. Su, göklerin yeryüzüyle buluşup konuşması, kan; bedenin et ve kemikle buluşup konuşmasıdır. Her ikisi de hasretin damla damla giderilmesinin insanın özüne ve gözüne apaçık hitabıdır. Her damla idrakimize sunulan çok anlamlı bir kelime, her yağmur sicimi upuzun bir cümledir. Bir Hızır serpintisi gibi, bir Cebrail esintisi gibi, gelen kan ve su damlalarının kucağında gelişen renk iklimlidir, hayatımız... 
Medeniyetler; bir damla kan ve bir damla suyun bağrında boy atar. Bu iki can madde; insanın ruh iklimine düşen ilhamların kaynağına göre biçim alır, renk ve tat kazanır. Bu damlaların beslediği ürünlerle yaşayan insan ve toprak, aldığı besinlerin özüne uygun davranışlarda bulunur. Bundandır ki; insan vardır bengisu çağlayanları gibi, can verir insanın yoluna. Bu insandır ebedi bir hayat sunan, yekdiğerine. İnsan vardır, ölüm çağlayanları gibi can alır, hayat söndürür, huzursuzluk kusar attığı her adımda.
"Bir kişiyi dirilten bütün insanlığı diriltmiş, bir insanı öldüren bütün insanlığı öldürmüş gibidir." 
İnanç medeniyetinin küçük bir özeti ve kâinatın aynasıdır, insan. 
Bu uygarlığın mimarları rahmet ümmetidir. Vatanları; barış yurdu, ekip biçtikleri toprak, gönül toprağıdır. Onlar, engin ruhların kültür işçileridirler. Her dem, kendilerini ruhların yedi iklim dört köşe imarına memur bilirler. İlk insandan başlayan barış uygarlığının ve rahmet kültürünün varisleri işte bunlardır. Böyleleri; insanların umutsuzluğa, çaresizliğe, zulme, ruh fakirliğine düştükleri dönemlerin ardından yağmur gibi inerler, rahmet olup yayılırlar sinelere. Tüm kötü zamanlarda, gerçek dostun ve dostluğun habercileridir bunlar. Onlar, hiçbir yerde, hiçbir şekilde kayda girer endişesiyle boş konuşmaz; sözü en verimli biçim ve ölçüde kullanırlar. Tatlı dilin ve tatlı kelimenin hakkını tam verirler. Bundandır tûba ağacı gibi kökleri ruhların derinliklerinde, dalları semalarda oluş nedenleri. Onun nazenin meyveleriyle yer ve gök sakinleri birlikte beslenir. Sözleri; taşa toprağa, ağaca suya, kısaca tabiata biçim verir. Elleri; tabiat kitabını insan için en verimli biçimde kullanır. Gönlün şiirini, ruhun şehrini doğuran söz, böylelerinin medeniyet cevheridir.
Onların sözleri, hangi ruh iklimine inerse, o iklimin gönül toprağında ümitler beslenir, nimetler donanır. İnsan, onların katında en onurlu varlıktır, varlığın özüdür. İnsan, aşktır, güzelliktir. Aşkın ve güzelliğin en ideal kavramıdır.