Yalnızlık, yüreğimizde büyüyen çıban oldu!
Gönlümüzde ak sevdamız, yaralı ceylan oldu.
Kezzap döktüler kalbimize sevgi cellâtları!
Ruhumu akrepler soktu; yüreğim sûzan oldu!
Biz, Kaf Dağı’ndaki Simurg’a ulaşmak istedik;
Aşk mangalında pişince gönlümüz, pişman oldu.
Karanlıkları aydınlatan bir ışıktı sevgi;
Şehvet pazarında ayağa düştü, ziyan oldu.
Yok artık şimdi, şerha şerha yarılmış yürekler!
Yunuslar, Mecnunlar, Ferhatlar kadim destan oldu.
Üşüdü gönüller, aşksız, merhametsiz dünyada!
Hüzün yağmurları, yüreğimize yorgan oldu.
