Edebiyatımızdan günlük hayatımıza mal olmuş kalıplaşmış sözler vardır. Onların en meşhuru başlıkta andığım cümledir. Bu, bir buçuk asırdan fazla zamandır sosyal hayatımızda kullanılagelmiştir.
Bir yola baş koyuyorsunuz ve son derece kararlısınız. Tek başınıza da kalsanız sefere çıkmaya azmetmişsiniz. Biz, seferden sorumluyuz, zafer Allah'a aittir, diyerek hedefe kilitlenmişsiniz. İçinizden bir ses size gönül verenlerin olduğunu söylüyor. Böyle bir hengamede haykırıyorsunuz: Beni seven arkamdan gelsin!
Bu çağrıyı duyup acaba ardımızdan kaç kişi bizimle beraber gelir? Sayı ne kadar olur? Ya hiç gelen olmazsa? O zaman ne düşünürüz? Boşuna çiğnemişim şu yalan dünyayı mı deriz?
Seven sevdiğine 'beni seven arkamdan gelsin' derse sevilen sevenin ardından gider mi?
Tarihte, edebiyatta, günlük hayatta bunun sayısız misalleri var.
Mecnun, gel demeden Leyla'nın ardı sıra çöllere düşmüş.
Ferhat, Şirin uğruna dağları delmiş.
Kerem, Aslı için yanmayı göze almış.
Fatih, kendini küçümseyenlere: ' Ya ben İstanbul'u alırım ya İstanbul beni alır' diyerek hedefe odaklanmış.
Başlıktaki cümle ünlü vatan şairimiz Namık Kemal'in Vatan yahut Silistre piyesinde geçiyor.
Oyun, halkta vatanseverlik ve kahramanlık duygularını harekete geçirmeyi amaçlıyor. Konu, Kırım Şavaşı'nda gönüllü olarak cepheye giden sevgilisinin ardından savaş meydanlarında onunla beraber bulunmak ve onunla aynı kaderi paylaşmak için asker elbisesi giyip Silistre Savunması'na katılan genç kız Zekiye ile sevdiği adam İslam Bey'in aşkı etrafında gelişir.
Eser, ilk defa 1873 yılında Gedikpaşa Tiyatrosu'nda sahnelenmiştir. Halkın galeyana gelmesi neticesinde Namık Kemal Mağosa'ya sürgüne gönderilmiştir. Burada üç yıldan fazla sürgün hayatı yaşamıştır.
Eserin ilk sahnelenmesinin üzerinden tam 151 yıl geçmiştir. O günden bu güne eser, beğenilerek okunmuş ve defalarca sahnelenmiştir. Hatta filmi yapılmış, başrollerini de Cüneyt Arkın ile Fatma Girik paylaşmışlardır.
Şimdilerde benim sınıf, bu meşhur piyesi sahnelemeye azmetmiş. Hummalı bir vaziyette çalışıyorlar. Biz bu işin üstesinden geleceğiz, diyorlar. Kendilerine güvenim tam. Evelallah bu işin de üstesinden gelecekler.
Bazı kereler çalışmalarında bulundum. Gençler iyi niyetliler ve de azimkarlar. Yalnız tarihi dokuyu vermekte biraz zorlanıyorlar. Hemen aklıma değişik bir fikir geldi. Benim teklifim üzerine beraberce Vatan yahut Silistre filmini izledik. Piyeste rol alacak olanlar filimde bizzat kendilerini gördüler. Filimdeki gibi rolünüzün hakkını verin, gerisi çorap söküğü gibi gelir, dedim.
İslam Bey rolünde Cüneyt Arkın ve Zekiye, sonradan Adem rolünde Fatma Girik oyunculuklarını konuşturmuşlar. Haklarını teslim etmek gerek.
Silistre Kuşatması'nda asker zor duruma düşüyor. Halktan yardım isteniyor. Her yere haber ulaşıyor. İslam Bey Zekiye'yi sevmekte onunla evlilik hazırlıkları yapmaktadır. Savaş haberini alan İslam Bey bütün dünyevi hesaplarını bir kenara bırakır ve Silstre'ye yardıma koşmaya karar verir. Sevdiği kız Zekiye ile 'önce vatan' diyerek vedalaşır. Kasaba meydanına gelerek uzun bir konuşmadan sonra tarihi çağrısını yapar: '' Beni seven arkamdan gelsin!'' Bu tarihi çağrıya beş yüzden fazla gönüllü katılır.
Bu çağrıyı duyan Zekiye yerinde duramaz. Sevgisini ispat etmek için sevdiğinin ardından cepheye koşar. Erkek kılığına girer ve Adem adını alır. Bütün itirazlara rağmen savaşa katılır. Cephede askerlere su dağıtır. Onu herkes Zekiye değil de Adem olarak bilir. Büyük kahramanlıklar gösterir, düşmanın cephaneliğini havaya uçurur.
Neydi Zekiye'yi harekete geçiren?
Gitmeseydi acaba sevgisini ispat edememiş mi olacaktı?
İşte beni derinden etkileyen bu sevgi oldu.
Söz konusu vatansa gerisi teferruattır.
Önce vatan sonra İslam Bey.
Biz, böyle bir çağrıda bulunsak gönüllü olarak arkamızdan kaç kişi gelir acaba?
Zaman zaman denemek istiyorum, cesaretim kaçıyor. Mahcup olurum diye endişe ediyorum.
Yine de cesaretimi toplayarak tarihi çağrımı yapıyorum:
Beni seven arkamdan gelsin!
Seven, 'nereye' diye sormaz.