Çamaş… Ordu'nun 19 ilçesinden biri. Sahilden 23 km içeride. Yolları öyle bildiğiniz otoban değil. Şairin “Sükût… Kıvrım kıvrım uzaklık uzar” diye ifade ettiği türden.
Siz Fatsa'dan yola koyulup Çamaş'a varana kadar bin bir düşünceler ile tamamlarsınız yolu. Öyle cadde, sokak falan göremezsiniz. Uzaklarda bacalarının tütüp tütmediği bile belli olmayan haneler vardır. Ve oralarda bir hayat…
Her saniye “Medeniyet denilen 'çok dişli' canavardan” uzaklaşırsınız. Modernizmin soğukluğundan uzaklaşırken gönül sıcaklığına yaklaşırsınız anbean.
Sonunda Çamaş ilçesine ulaşırsınız. İnsanlar coğrafyasını kendisi seçemez. Tıpkı; kavmini, cinsiyetini seçemediği gibi... Coğrafya da öyledir. Bir yerde dünyaya gelirsiniz. Gelirsiniz gelmesine de sözüm ona daha “gelişmiş” diye bilinen yerde yaşayanlar oradakileri beğenmezler. Sanki o beğenmedikleri yerde doğmaya kendileri karar vermiş gibi.
Böyle hisler içinde vardım Çamaş'a. Aslında üçüncü gelişimdi ilçeye. Kısmetse yine giderim. Belki medeniyet denilen “şeyden” uzakmış gibi dursa da “gönül” sahibidir oradakiler. İnsanın olduğu her yer kıymetlidir aslında. Mühim olan insanlara, insan gibi muamele edebilmek…
Emekli bir eğitimci olduğum için ziyaret ettiğim yerlerde okullara da uğrarım. Bu sefer yolum Çamaş Türk Telekom Çok Programlı Anadolu Lisesi'ne düştü. Kapıdan içeri girerken önce ilçeyi sonra öğrencileri düşündüm. Ardından da burada eğitim veren meslektaşlarımı. Geçmişi ışık hızıyla geçti hafızamdan…
Okula girdiğimde; koridorlar, “Burası bir eğitim yuvası” der gibiydi. Merdivenleri çıktım. Müdür Beyi sordum. O an İlçe Milli Eğitimde bir işi olduğundan yerinde yoktu. Koridorda karşılaştığım hanımefendi, okulun Müdür Başyardımcı olduğunu söyledi. Kızım ile birlikte makamına gittik. Selime Elif Kalpaklıoğlu makamına girdiğinde kızım ile bana yer gösterdi. Masasına geçmeden bizimle beraber oturmayı tercih etti.
Kısa bir tanışma faslından sonra ziyaret sebebimizi açıkladım. Gezdiğim yerlerde okullara da uğradığımı belirttim. Sonra eğitim başta olmak üzere muhtelif konularda konuştuk.
Zaman ilerledikçe Selime Elif Kalpaklıoğlu'nun soyadından yola çıkarak sorduğum kişinin babası olduğunu söylemesin mi? Hatta “Okuyup yazdığınıza göre babamı da tanıyor musunuz diye soracaktım. Siz ben demeden açıkladınız” demez mi?
Daha sonra aynı soyadlı birkaç kişi daha sordum. Onalar da akrabalı imiş.
Selime Elif Kalpaklıoğlu daha sonra bize okulu gezdirdi. Müzik odasına girip orada çalışan öğrencilerle tanıştık. Müzik öğretmeni Batuhan Yıldırım Beyefendi bize piyano ile kısa bir eser icra etti. Güzel bir uğurlama oldu. Kızım ile birlikte teşekkür edip oradan da ayrıldık.
Okulun kapıları ise harikaydı. Türk-İslam dünyasının tanınmış simaları hakkında malumatlar vardı. Bu konuyu teferruatlı anlatacak kadar yerim yok.
Koridorlar tam anlamıyla bir eğitim kurumu nasıl olur, onun göstergesiydi. Kendisini tanımıyorum ama Okul Müdürü Muammer Güngör Beyefendi bu hususta bir hayli gayret göstermiş. Kendisini tebrik ediyorum. Kısmetse bir gün yüz yüze de tanışırız. Eski bir idareci olarak fikrim şudur ki okul idaresi düzgün bir planlama ile okulu hem fiziki hem de sosyal yönleriyle geliştirme özelliğine sahiptir.
Selime Eli Kalpaklıoğlu bizi daha sonra okulun spor salonuna götürdü. Orada bulunan Beden Eğitimi Öğretmeni Kübra Aytekin Hanımefendi bazı açıklamalarda bulundu. Kendisine teşekkür ederiz.
Daha sonra okuldan ayrılma vakti gelmişti. Çamaş ölçeğinde bir okulun, ülkenin anlı şanlı il ve ilçelerinde bulunan okullarında bile görülmeyen özelliklerde olması, bir eğitimci olarak beni çok memnun etti.
Çamaş Türk Telekom Çok Programlı Anadolu Lisesi ziyaretimin ardında “gönül sıcaklığı” olan insanlar bırakarak oradan ayrıldım. Yakın alakasından dolayı Selime Elif Kalpaklıoğlu Hanımefendiye şükranlarımı sunuyorum. Başarılı hizmetleriniz daim olsun efendim…