Bitik…
Her şey, bitik…
Her şey, virane...
Yangın ve hicran her yerde…
Yemyeşil bir şiirken önceleri…
Avize gibi asılmışken asumana yıldız böcekleri…
İlâhî bir nefes gibi dökülmüşken bereket, kara toprağa…
Yağmurlar, ulu göklerden yerlere şiir gibi boşanırken…
Ovanın bütün yoksullarının gözleriyle ağlıyor, konak sahibi. Yangından kurtardığı köz köz avuçlarını açmış yalvarıyor perişan geda gibi: 'Rabbim!' diyor. 'Atlastan ipek gibi döşediğin göklerinin kapılarını aç! Duamı al huzuruna ve yangında yitirdiğim ol konağımı, ol atlarımı, develerimi, koyunumu, davarımı, servetimi geri ver bana! Geçmişimde ne için kullanmışsam o serveti, şimdi bana o anlayışım için kullanmayacağım bir servet istiyorum, kereminden! Geçmişte nerelerden topladıysam devletimi, şimdi bana oralara dağıtacağım bir servet ver, Rabbim! Boş çevirme bu gedanın ellerini! Ulu Rabbim, şu can pazarında, şu elim yoksullukta henüz yaşamamış bebeklerin, ömrü varlık içinde geçmiş zenginlerin acı çektiğini gördü gözlerim. Açlıktan; annelerinin bebekleri kollarında ölürken gördüm! Bilirim hay yüceler Yücesi; bir tek insanın acılar çektiği yerde bütün insanlara yetecek kadar acılar var! Şimdi onca servetini kaybeden bu kulunun yüreğinde de Elemdağı kadar elem ve acılar var!'