Adı konulmamış bir yalnızlık,
Sebepsiz keder yangınları,
Ruhumu tırmalayan sarmaşık…
Sahi, gül neresinde bu baharın?
Çemende hüzün soluyor karanlık.
Gülüşlerini bana uzatırken güneş,
Takılıyor kirli bulutların saçına.
Puslu bir dağ başı çöküyor içime
Yalnızlık pompalıyor kalp atışlarım
Sessizce sönüyor gözlerimdeki ateş.
Dalgalar, vurgun yemiş umutlar taşıyor
Bir bir intihar ediyor nazlı yunuslar
Notasız bir hüzün senfonisi çalıyor
Derin bir huşu içinde, deniz kabukları.
Alabildiğine çirkinleşiyor denizkızı
Gün batarken parçalanıyor yakamozlar.
Zincire vurulmuş Mecnunlar taşıyan
Bir gemi yelken açıyor yüreğime
Dudaklarında parçalanmış hikayeler
Virane bir dünyanın kalıntıları.
Adı konulmamış yalnızlar rıhtımında
Sadece denizyıldızları anlıyor bizi.
Onlarla birlikte sudan çıkarılmış
Bir denizyıldızı oluyorum…