Çocuğa bağırdığınızda,kızdığımızda,hatta kendimizi kaybedip vurduğumuzda daha iyi mi öğreniyor sanıyorsunuz?
Hayır yanılıyorsunuz onlara sadece küçük düşmeyi,öfkelenmeyi,utanç duymayı öğretiyoruz...hatta ve hatta sorunları sadece bizim çözebileceğimizi.
O yüzden ne kadar zor olursa olsun konuşmayı deneyin,bazen dinlemeyi ,anlamayı ,anlatmayı...
Ama nasıl dediğinizi duyar gibiyim...
İnsanız sürekli yaşamın içinde yoruluyoruz.Yorgun eve geliyoruz tahammül gücü azalmış hatta bitmiş bir şekilde.
Peki bu gücü nasıl toplarız ve çocukla duygu kontrolümüzü sağlayarak nasıl iletişime geçebiliriz,
Uzmanlar bu konuda şöyle demekte...çocuğunuzun yaramazlıkları sizi üzebilir.sizde elinizde olmadan öfkelenebilirsiniz.tek yapmak gereken onun çocuk olduğunu unutmamak.
Çocuğunuzun kendi deneyimlerini kazanmasına izin verin,
Hatalar yapmasına izin verin,çocuklar kendi doğrularını böylece bulacaktır,
Yanlışlar yaptığında sonuçları ile yüzleşmesine izin verin,
Davranışlarının sonuçlarını görmeyen çocuk ,ısrarla aynı yanlışı yapmama devam eder,
Kızıp bağırarak da yanlışları gösteremeyiz,
Sorunları biz çözmeyip ,kendisi çözmesine izin verelim,
Biz göremesekte çocuklarımızında kendine göre sorunları var,
Okulla,arkadaşları ile çözüm adımlarını kendisi atsın,
Siz hemen devreye girip çözüm aramayın,
Çocuklara karşı karar alırken anne_baba olarak ortak karar verin,
Tutarlı olun,
Bir tarafın olur dediğine diğer bu seferlik olsun demesin,
Çocuğunuza önem verdiğinizi her fırsatta söyleyin,
Ne hata yaparsa yapsın,sonucu ne olursa olsun sizinle paylaşmasını sağlayacak güveni verin kendisine,
Çocuk ebeveynine ne kadar güvenirse paylaşımı o kadar çok artar.
Konuyu konuşup orada çözüp tekrar tekrar çocuğa bu hatayı sunmayan anne _baba her zaman kazanır,
Tabiii çocukta..