Memuriyette ilk görev yerim Ordu’nun Gölköy ilçesidir.
Haziran 1974’te İzmir Yüksek İslâm Enstitüsünü bitirdikten sonra dönem arkadaşlarım Eylül ayında birer ikişer tayin yazısını alıp görev yerlerine giderken ben bir yerlere takılmıştım. Önce Din Öğretimi Genel Müdür Yardımcısından, sonra da Diyanet İşleri Başkanlığı’nın ilgili birim amirinden alacağım vardır.
İşimi halletmek, dosyamı DİB’dan almak veya Milli Eğitimde sıraya yazılmak için Trabzon’dan iki defa Ankara’ya gittim; işimi halledemedim. Üçüncü gidişimde halimi arz ettiğim DİB Şube Müdürü Rıza Selimbaşoğlu, “Git bir dilekçe yaz ve getir” dediğinde ne kadar rahatladığımı anlatamam.
Bu konu o kadar kolay çözülüyordu da neden beni Trabzon-Ankara, Milli Eğitim- Diyanet arasında dolaştırdınız? Neden beni bunalttınız?
Siz, siz olun; bir iş için size gelen insanların işlerini halletme konusunda kanuni bir engel yoksa insanları kapı kapı dolaştırmadan, bunaltmadan işini yapınız.
Dosyamı Diyanet’ten alıp Milli Eğitime getirdim. Mezun olduğum tarihe göre değil, dosyamın geliş tarihine göre sıraya girdim. Atamam yapılmadan askere çağırıldım. Askerdeyken tayinim çıkmış ama gidemedim. Askerliğin bitiminde Ankara’da kura çektim. Bana Sivas Zara İmam Hatip Lisesi çıktı. Ordu- Gölköy’ü çeken bir arkadaşla becayiş yaptık.
Sahildeki ilçeleri biliyordum ama Gölköy’ün adını daha önce duymuş muydum, bilmiyorum.
Çorlu- Ulaş’ta askerlik yapıyordum. Terhis olmuştum. “Gölköy’e eşyalarımı nasıl götürürüm?” diye düşünürken benim gibi askerliği biten bir arkadaş geldi. “Biz Konya’ya gideceğiz. Senin eşyalarını da yükleyelim. Masrafı bölüşürüz” dedi. Daha iyi şartlarda bir araç bulamazdım. Kabul ettim.
Teklif güzeldi ama ben daha eşyalarımı toplamamıştım. “Sana biz de yardım ederiz” dediler.
Eşyaları kamyona yükledik. Biz otobüsle gidecektik. Yanımda eşim ve iki aylık kızım vardı. Çorlu’dan İstanbul’a varışta anında otobüs olmayabilirdi. “Sen kamyondan önce Gölköy’e varırsın” dediler.
Eşyalarımı emanet ettiğim kişilerle daha önce bir tanışıklığım yoktu. Ben Zırhlı Alayda görev yapmıştım, onlar da Piyade Alayında. Yine de güvendim ve eşyalarımı onlara teslim ettim.
Ertesi gün öğleye doğru Ordu’ya vardık. Gölköy dolmuşları Ordu merkezden kalkıyordu. Nihayet Gölköy’e gidecek minibüs hareket etti. Önce dönemeçleri kat ederek yükseldik. Bir saat kadar sonra ormanların arasına daldık. Ben içimden, “Bir daha tayin olup giderken ancak buralardan geçerim” diyordum. Ama öyle olmadı. Ayda bir ya da iki ayda bir Ordu’ya doktora gider olduk.
Gölköy’e varınca İlçe Müftüsü Vahap Süreyya Aslan, Merkez Cami İmamı Ömer Top ve şimdi kim olduklarını hatırlamadığım kişiler beni alıp bir çay ocağına götürdüler. Gölköy İmam Hatip Lisesi yeni açılmıştı ve sadece müdürü vardı. Bir öğretmenin gelmesi onlar için bir şanstı. Bu bakımdan beni çok iyi karşıladılar. BU arada akşam olmuştu.
Fakat ben rahat değildim. Biraz sonra kamyon gelecekti ve eşyaları nereye yıkacaktık? Çorlu’daki Gölköylü askerimin haber saldığı kişi, herhangi bir teşebbüste bulunmamıştı. İlçeye gelecek öğretmene ev kiralandığını duyan yoktu.
Gölköy minibüsündeki yolcular, “Kimsin, necisin?” diye sormuşlar, ben de anlatmıştım. Yolculardan birisi, ilçede iki katlı bir evi olduğunu, giriş katını depo olarak kullandıklarını, ikinci katta da konaklayabileceğimi söylemişti. Kendisi köyde kalıyormuş. Beni en çok rahatlatan husus, yolcunun bu söyledikleriydi.
Bizden yaklaşık iki saat sonra kamyonumuz geldi. Eşyaları, adamın gösterdiği binanın giriş katına indirdik. Biz de ikinci kata yerleştik.
Soyadının Akkoz olduğunu sonradan öğrendiğim o kişinin bu iyiliğini unutamam. Kiralık ev bulana kadar bir hafta onun evinde kaldım. Allah ondan razı olsun. Derslere girmeye başlayınca öğrendim ki, oğlu Mustafa Akkoz bizim öğrencimizmiş. Çalışkan ve efendi bir çocuktu. Üç sene önce Ordu Büyük Şehir Belediyesi Anadolu İmam Hatip Lisesi Müdürü olduğunu duymuştum. Öğrenciliğini bildiğim Mustafa Akkoz’un, bu göreve hak ederek geldiğini düşünüyorum.
2023 yılının hepimiz için hayırlı olmasını diliyorum.