Bu yazıyı hazırladığımda Samsunspor Süper Lige çıkmayı garantilemişti. Şimdi ise artık 1. Ligin şampiyonudur. Samsunspor’u tebrik ediyor, Süper Ligde de başarılar diliyorum.
Spor; barıştır, kardeşliktir, dostluktur. En azından biz öyle biliyoruz, âkil insanlar öyle söylüyor. Buna itiraz eden çıkacağını sanmıyorum.
Sporla; dostluğu ve barışı sağlayamıyorsak bile en azından gayret göstermeliyiz. Çünkü toplumun huzuru, yani toplumun bireylerinin huzuru, barış ve kardeşlik içinde yaşamakla mümkün olur.
Trabzon, Giresun ve Ordu illerinden 53 Karadenizli olarak Adana’da okuduğumuz 1964-1969 yılları arasında, üç büyükler dışındaki bizim takımımız Samsunspor’du. Çünkü o yıllarda Samsunspor dışında henüz hiçbir Karadeniz takımı 2. Lig’de oynamıyordu. İster Trabzonlu olsun ister Giresunlu, hepsinin takımı Samsunspor’du. Samsunspor galip gelmişse seviniyor, yenilince üzülüyorduk.
Sanırım 1966-67 sezonuydu. Samsunspor Adana’ya gelmişti. Biz her hafta mutlaka bir maç seyrederdik. Tabii bilet alarak değil; ya ikinci yarının sonlarında stat kapıları açılınca ya da stadın etrafını çevreleyen taş duvarın üstünden atlayarak stada girerdik.
Devre arasında stada doğru giderken Samsunspor’un, Adana Demirspor karşısında 2-0 önde olduğunu, stadı terk edenlerden öğrenmiş ama sevincimizi belli etmemiştik. Adana’da başka takımların galibiyetine sevinmek tepki çekerdi. Stada vardığımızda duvarın üstündekilere durumu sorup, 2-0 cevabını alınca, habersiz gibi davranmış, “Maşallah, Adana Demirspor iyi gidiyor” demiştik. Seyirciler de buruk bir ifade ile “Adana değil, Samsun önde” deyince, üzülmüş gibi yaparak, “Ya, öyle mi? Nasıl olur böyle bir şey?” demiş, güya tepki göstermiştik. Yani sevincimizi içimize atmıştık. O maçı Samsunspor 4-1 almıştı.
O zamanlar bizim spor anlayışımız böyleydi. Yine de öyledir.
Tuzlaspor’u, zor da olsa 1-0 yendikten bir gün sonra en yakın takipçisi Eyüpspor, Gençlerbirliği’ne 2-0 yenilince, Samsunspor matematiksel olarak Süper Lig’e çıkmayı garantilemişti. 4-1’lik Keçiörengücü galibiyetiyle de şampiyonluğu garantiledi. Samsunspor’u kutluyorum. 11 yıl aradan sonra Süper Lige (eski adıyla 1. Lig’e) tekrar yükseldi.
Sevinmek taraftarın hakkıdır. Meydanlarda bu başarıyı kutlar, sokaklarda yürür, şarkı-türkü söyleyerek coşkusunu belli eder. Kırıp dökmeden, başkalarını rahatsız etmeden yapacağı bu gösteriye kimsenin bir diyeceği yoktur. Ancak başkalarına küfretmeye de kimsenin hakkı yoktur.
O akşam yapılan kutlamalarla ilgili sosyal medyaya bir video düştü. Süper Lige çıkmayı kutlayan taraftarlar sevinecek ve sevinçlerini belli edecek yerde, kutlamayı bırakmışlar bir şehrimizin insanına, Samsun’un da içinde bulunduğu bölgenin halkına küfrediyorlar.
Üstelik küfrettiği vilayetin insanları ile aynı şehirde, aynı mahallede, belki de aynı sokakta yaşıyorlar. Yarın onların yüzüne nasıl bakacaklar?
Bu nasıl bir anlayıştır? Bu nasıl bir ahlâktır?
Senin sevinip, coşkunu belli etmen gerekirken küfretmek nereden aklına geliyor?
Sen nasıl bir eğitim almışsın ki; coşkuyu husumete, sevinci düşmanlığa çeviriyorsun?
Efendim geçmişte şöyle olmuş ta, böyle gitmiş…
O söylediklerin iki taraf için de geçerli değil mi? Taraftarın hangisi masum?
Geçmişte yaşananlar hangi tarafa huzur getirmiş?
Aradan geçmiş şu kadar sene. Neden eski yaraları kaşıyorsun? Hep birlikte, el ele vererek; sporun amacı olan dostluğu, kardeşliği sağlama yoluna neden gitmiyorsun? Bu yaptıkların acaba sana zerre miktarı bir fayda sağlayacak mı? Hiç temenni etmem ama yarın sen de aynı küfürlere muhatap olursan, kimi suçlayacaksın?
Peygamberimiz, İslâm’a hakaret eden müşriklere Müslümanların küfretmesini, “Yapmayın! Onlar da sizin değerlerinize küfrederler” diyerek engellemişti. Enam Suresi 108. Ayetin hükmü de bu yöndedir. Küfür etmenin dinimizde yeri yoktur. Küfrün, küfür edene bir faydası da yoktur.
Bir kere daha futbolcusu ile, teknik heyeti ile, yöneticisi ile ve de onu destekleyen cefakâr ve seviyeli taraftarı ile Samsunspor’u kutluyorum. Samsunspor’a Süper Lig’de başarılar diliyorum.